PiNkY
Anëtar i Nderuar
BUKURIA JOTE Mث TREMB
Kam frikë nga bukuria jote,
Dhe thur plane, të fshehur të të mbaj.
Unë jam pjesë e kësaj bote,
Dhe ca urdhra i marrë prej saj.
Të dy krahët i hap si bedena,
Jo se dua të të puth nurin tënd.
Por kur rreth teje fryjnë erëra,
Bukuria jote mua më tremb.
Nuk është fjala për plagë, a gjak,
A nëse të dridhet ty qerpiku.
Por dua të grimoj, pak nga pak,
Si personazh të kohës që iku.
Dhe prapë sfilitem e mendoj më kot,
Nga drithërima për ty i strukur.
Veten edhe botën, se ndryshoj dot,
Po ti, të mos ishe kaq e bukur!
Fytyrën ta ledhatoj me gishta,
(Pse je kaq e bukur, më thuaj, pse !?)
E djallëzisht njolla të pista,
Nga dy duart e mia lë atje.
Kam frikë nga bukuria jote.
Dhe dua nën njolla, fshehur të mbaj.
Unë jam pjesë e kësaj bote,
Edhe ato janë pjesë e saj.
Por dhe ashtu më tremb bukuria,
Më trembin ata që kalojnë pranë,
Që të pëshpëritin për njollat e mia:
"ا'nur i jep në faqe, ai nishan!"
######################################
GRI
Me fëmijët, e kush vjen pas tyre,
E di se do ndodh pak a shumë, kështu:
Sytë do t'u mbeten peng të një ngjyre,
Të grisë së heshtur, të syve të tu.
Ti s'je gruaja e parë, Eva s'je.
Unë jo Adami i lashtësisë.
Dihet, njeriu s'ka filluar me ne,
Po grija, duket se me ne paska nis.
Sytë me njeri-tjetrin do ndeshin shpesh,
E do të pyesin të zënë ngushtë.
Po ç'kohë ta mbolli atë vjeshtë,
Që të endet në sy si shall i butë?
Ti nga muri ku do të rrish në letër,
Do përpëlitësh sytë e tu vjeshtak.
Vërtet, njeriu është kaq i vjetër,
Po ky peizazh me ty është binjak.
Fëmijët tanë, e tjerët me ndrojtje,
Do të ndalen tek ajo fotografi.
Ndërsa do pëshpërit fytyra jote:
"Më ndjeni, po koha jonë ishte gri"!
########################################
MENDO PثR MUA, KUR TI NIS NJث LUFTث
Ti, ke bërë një zgjedhje jo të lehtë,
Të pranosh luftërat që ndizen ndaj teje.
Unë s'mund të them, leri ato në mes,
Por mendo për mua para beteje!
Mendo për mua, jo se jam frikacak,
Dhe trembem t'i përgjigjem thirrjes tënde.
Unë do çohem të hidhem në flakë,
Sa të të shoh mes një zjarri a zënke.
S'do të pyes, kush e nisën të parët,
S'do të pyes kush qe fajtor, kush pa faj.
As do të kërkoj që të ulen armët,
Për pak paqe e të rinisim pastaj.
S'do të pyes kush ka të drejt mes palëve.
As kush është viktimë s'dua t'ia di.
Por mes luftës a tymit të fjalëve,
Do të pyes : "Në cilën anë je ti"!?
Si trim i çartur do të ndez shtrëngatë,
Kundër të gjithëve në anën tjetër.
Kur të hysh në luftë, mendohu gjatë,
A kur hap një sherr të ri, a të vjetër!
Pastaj, ti do më pastrosh plumbat në mish,
A llogoren nga trupi im pa jetë.
Njerëzit do të thonë:Vërtet trim ish!
Dhe pse këtë luftë nuk e zgjodhi vet.
Po nëse humb në fjalë a zënka,
E baltë më bie mbi flokët e butë.
Tallja e botës do më djeg nga brenda.
...Mendo për mua kur e nis një luftë!
##########################################
RRI DHE PAK ME MUA
Në qiell ndrinë ende e bukur, hëna,
Po ti, rri dhe pak me mua, rri dhe pak.
Nis më çuçuritë ca fjalë të ëmbla,
Do të ikësh? Ikë kur të iki kjo natë!
Unë zgjat dorën e yjet derdh përmbi ty,
Por ditën mbrapsht nuk mundem ta kthej.
Ti më thua, shikomë veç mua në sy,
Ikë prej meje, kur nata të iki andej.
Ikë kur sytë e mi, të mos kenë më terr,
Dhe gjithë yjet, atje të jenë fikur.
Në shtratin e syve, ti në gji më merr,
Ndërsa lë pas, një natë duke ikur.
Ma puth natën, më lutesh si e marrë,
Dhe si kurmin tënd, më hedh natë mbi krye.
Zhvishma natën i dashur, të digjesh ti zjarr,
Hyrë në natën time, të më ndezësh yje.
Pi tek nata ime, të mbytemi bashkë,
Rri brenda natës dhe vdis vetë i dytë,
Mos kërko të ikësh nëse ditë është jashtë,
Ikë kur nata ime, të më ikë nga sytë.
Kam frikë nga bukuria jote,
Dhe thur plane, të fshehur të të mbaj.
Unë jam pjesë e kësaj bote,
Dhe ca urdhra i marrë prej saj.
Të dy krahët i hap si bedena,
Jo se dua të të puth nurin tënd.
Por kur rreth teje fryjnë erëra,
Bukuria jote mua më tremb.
Nuk është fjala për plagë, a gjak,
A nëse të dridhet ty qerpiku.
Por dua të grimoj, pak nga pak,
Si personazh të kohës që iku.
Dhe prapë sfilitem e mendoj më kot,
Nga drithërima për ty i strukur.
Veten edhe botën, se ndryshoj dot,
Po ti, të mos ishe kaq e bukur!
Fytyrën ta ledhatoj me gishta,
(Pse je kaq e bukur, më thuaj, pse !?)
E djallëzisht njolla të pista,
Nga dy duart e mia lë atje.
Kam frikë nga bukuria jote.
Dhe dua nën njolla, fshehur të mbaj.
Unë jam pjesë e kësaj bote,
Edhe ato janë pjesë e saj.
Por dhe ashtu më tremb bukuria,
Më trembin ata që kalojnë pranë,
Që të pëshpëritin për njollat e mia:
"ا'nur i jep në faqe, ai nishan!"
######################################
GRI
Me fëmijët, e kush vjen pas tyre,
E di se do ndodh pak a shumë, kështu:
Sytë do t'u mbeten peng të një ngjyre,
Të grisë së heshtur, të syve të tu.
Ti s'je gruaja e parë, Eva s'je.
Unë jo Adami i lashtësisë.
Dihet, njeriu s'ka filluar me ne,
Po grija, duket se me ne paska nis.
Sytë me njeri-tjetrin do ndeshin shpesh,
E do të pyesin të zënë ngushtë.
Po ç'kohë ta mbolli atë vjeshtë,
Që të endet në sy si shall i butë?
Ti nga muri ku do të rrish në letër,
Do përpëlitësh sytë e tu vjeshtak.
Vërtet, njeriu është kaq i vjetër,
Po ky peizazh me ty është binjak.
Fëmijët tanë, e tjerët me ndrojtje,
Do të ndalen tek ajo fotografi.
Ndërsa do pëshpërit fytyra jote:
"Më ndjeni, po koha jonë ishte gri"!
########################################
MENDO PثR MUA, KUR TI NIS NJث LUFTث
Ti, ke bërë një zgjedhje jo të lehtë,
Të pranosh luftërat që ndizen ndaj teje.
Unë s'mund të them, leri ato në mes,
Por mendo për mua para beteje!
Mendo për mua, jo se jam frikacak,
Dhe trembem t'i përgjigjem thirrjes tënde.
Unë do çohem të hidhem në flakë,
Sa të të shoh mes një zjarri a zënke.
S'do të pyes, kush e nisën të parët,
S'do të pyes kush qe fajtor, kush pa faj.
As do të kërkoj që të ulen armët,
Për pak paqe e të rinisim pastaj.
S'do të pyes kush ka të drejt mes palëve.
As kush është viktimë s'dua t'ia di.
Por mes luftës a tymit të fjalëve,
Do të pyes : "Në cilën anë je ti"!?
Si trim i çartur do të ndez shtrëngatë,
Kundër të gjithëve në anën tjetër.
Kur të hysh në luftë, mendohu gjatë,
A kur hap një sherr të ri, a të vjetër!
Pastaj, ti do më pastrosh plumbat në mish,
A llogoren nga trupi im pa jetë.
Njerëzit do të thonë:Vërtet trim ish!
Dhe pse këtë luftë nuk e zgjodhi vet.
Po nëse humb në fjalë a zënka,
E baltë më bie mbi flokët e butë.
Tallja e botës do më djeg nga brenda.
...Mendo për mua kur e nis një luftë!
##########################################
RRI DHE PAK ME MUA
Në qiell ndrinë ende e bukur, hëna,
Po ti, rri dhe pak me mua, rri dhe pak.
Nis më çuçuritë ca fjalë të ëmbla,
Do të ikësh? Ikë kur të iki kjo natë!
Unë zgjat dorën e yjet derdh përmbi ty,
Por ditën mbrapsht nuk mundem ta kthej.
Ti më thua, shikomë veç mua në sy,
Ikë prej meje, kur nata të iki andej.
Ikë kur sytë e mi, të mos kenë më terr,
Dhe gjithë yjet, atje të jenë fikur.
Në shtratin e syve, ti në gji më merr,
Ndërsa lë pas, një natë duke ikur.
Ma puth natën, më lutesh si e marrë,
Dhe si kurmin tënd, më hedh natë mbi krye.
Zhvishma natën i dashur, të digjesh ti zjarr,
Hyrë në natën time, të më ndezësh yje.
Pi tek nata ime, të mbytemi bashkë,
Rri brenda natës dhe vdis vetë i dytë,
Mos kërko të ikësh nëse ditë është jashtë,
Ikë kur nata ime, të më ikë nga sytë.