PiNkY
Anëtar i Nderuar
Miku im i vogël…
Kush tha
që,
sytë ti mori errësira?
Dhe,
që
buzëqeshja,fluturoi në re?
Ti,
je këtu,
Miki,
miku im i vogël.
Je,këtu,
me ne!
Ende
është
mes nesh,
frymëmarrja jote…
Të bukurën buzëqeshje,
këtu e ke!!!
Endesh
si një ëngjëll, nëpër ditët tona.
Sytë e tu të brishtë,
i shoh
dhe në gjumë.
Jeta,
është
e shkurtër,do shihemi, Miki.
Miku im
i vogël,
që,më mungon,
kaq shumë...
#########################################
Natën, kur ti flije…
Natën,
kur ti flije,
t’u futa
në shpirt.
Nga rruga,
që,
vetëm unë
e di.
U përballa,
me dhjetra portrete
femrash.
U përgjaka,
në qindra skelete
emrash,
dhe,
qava
me oiii...!
U ngatërrova,
në labirintet
e psherëtimave.
Mes premtimesh boshe,
vuaj…
Puthjet pijanece,
belbëzojnë:
-E dashur,
je,
në dhe të huaj!
Dhe rend,
por,
shpirti
s’paska fund.
Ti
po zgjohesh.
Dhe një sekondë,
ka ngelur…
Po shkoj
me shpresën,
se,
imazhi im,
do jetë
diku…
Në tokën
e pashkelur...!
##################################################
Ata…
Ata,
për njëri- tjetrin,
janë kalimtarë.
Duhen,
grricen,
çirren,
puthen si të marrë…
Riprodhojnë veten.
Janë
bashkautorë.
Imja
është kjo këmbë,
Jotja
është kjo dorë.
E,
grricen përsëri.
Puthen si të marrë…
Ata,për njëri-tjetrin,
kalimtarë…!
#########################################
Nga sytë e tu
Nga sytë e tu,
buron
një dritë e mirë.
Kjo dritë,
ka kohë
që më mungon…
Më duket
vetja
shkretëtirë,
dhe
ti,
oaz,
që më tundon.
Jemi
kaq larg…!
(ndonëse dy hapa)
Mos e zgjat
dorën
me ngurim.
Se digjem,
digjem
porsi flaka,
dhe,
mbetet
veçse,
hiri im!
###############################################
M’i mori era...
Rrënqethjet,
e mëngjesit të brishtë.
Klithjet,
e pasioneve të ndaluara.
Lotët,
e fëmijërisë së largët.
Pendesën,
për “fajet” e shkuara.
Ecejaket,
në kërkim të shpirtit.
Alegorinë,
e telefonatave të ndërprera.
Letrat ,që dot s’i shkrova…
M’i mori era...!
#################################################
Ti më mungon…
Ti,
më mungon…
Edhe kur je
fare pranë meje.
Mos u end
legjendash.
Unë jam këtu.
Ti,
më mungon.
Edhe pse,
i strukur
brenda meje,
je përdite.
Ti,
më mungon.
edhe kur më puth,
edhe kur
më thua se më do.
Ti,
je shumë për mua.
I tëri për mua…
Leri të flenë Perënditë…!
#########################################
Jam po ajo bebe…
U linda të martën.
Ora 02.
Përballë teje
dhe një planeti të panjohur.
Unë-satelit-dhimbjesh,
ndiej gërricje dhe therje
të ngarkuara me shekuj,
...........................minuta,
....................................sekonda,
gdhendur prej teje në testamentin gri,
në trupin e lebrosur nga vitet,
bardhë-kuq-verdhë e zi.
Ende s’më ke njohur?
Kam ndërruar pelenat, jo fytyrën.
Prekmë përsëri
si dikur,
kur Muzat m’i lëshove të kafshonin të uritura.
Skicoje përsëri buzëqeshjen,
..................................tashmë mes rrudhave të lehta,
që përpijnë sa mundin
milimetrat - kilometra të lëkurës sime.
Planetin që fle brenda trupit të irnosur, me kafshime.
Ti,
mos luaj në skenën e asgjësë, rolin e të habiturës.
Jam po ajo bebe…
Tashmë, më e mençur me çmendurira,
më e varfër me rini.
Luaj më mirë tragjedinë e radhës
dhe lërmë të vdes në rolin tim të martires,
zgjedhur në akropolin e perëndive te mëshirës,
me të vetëshpallurën verbëri të mosqenies,
mes ëndrrave dhe pamundësisë
që m’i servire ti në pjatën e mungesës.
Po gdhin e mërkurë.
Qeshu!!!
Jam unë ajo e pafajshmja e orës 02.
Ishte e martë si sot, të kujtohet?
Dhe ylberi-shtrati im, ndrinte nën kurorën tënde,
si tani - kjo foshnjë e fantazisë sime
që do vdesë pas disa sekondash.
5…Mos m’i ndaj sytë
4…………....Më puth përsëri
3……………………Bekoje Muzën
2…………………..……………Ma fal ylberin
1………………………………………….Oiiiiiiiiiiiiiiii…
Dje ish e martë
Ora 02
Kush tha
që,
sytë ti mori errësira?
Dhe,
që
buzëqeshja,fluturoi në re?
Ti,
je këtu,
Miki,
miku im i vogël.
Je,këtu,
me ne!
Ende
është
mes nesh,
frymëmarrja jote…
Të bukurën buzëqeshje,
këtu e ke!!!
Endesh
si një ëngjëll, nëpër ditët tona.
Sytë e tu të brishtë,
i shoh
dhe në gjumë.
Jeta,
është
e shkurtër,do shihemi, Miki.
Miku im
i vogël,
që,më mungon,
kaq shumë...
#########################################
Natën, kur ti flije…
Natën,
kur ti flije,
t’u futa
në shpirt.
Nga rruga,
që,
vetëm unë
e di.
U përballa,
me dhjetra portrete
femrash.
U përgjaka,
në qindra skelete
emrash,
dhe,
qava
me oiii...!
U ngatërrova,
në labirintet
e psherëtimave.
Mes premtimesh boshe,
vuaj…
Puthjet pijanece,
belbëzojnë:
-E dashur,
je,
në dhe të huaj!
Dhe rend,
por,
shpirti
s’paska fund.
Ti
po zgjohesh.
Dhe një sekondë,
ka ngelur…
Po shkoj
me shpresën,
se,
imazhi im,
do jetë
diku…
Në tokën
e pashkelur...!
##################################################
Ata…
Ata,
për njëri- tjetrin,
janë kalimtarë.
Duhen,
grricen,
çirren,
puthen si të marrë…
Riprodhojnë veten.
Janë
bashkautorë.
Imja
është kjo këmbë,
Jotja
është kjo dorë.
E,
grricen përsëri.
Puthen si të marrë…
Ata,për njëri-tjetrin,
kalimtarë…!
#########################################
Nga sytë e tu
Nga sytë e tu,
buron
një dritë e mirë.
Kjo dritë,
ka kohë
që më mungon…
Më duket
vetja
shkretëtirë,
dhe
ti,
oaz,
që më tundon.
Jemi
kaq larg…!
(ndonëse dy hapa)
Mos e zgjat
dorën
me ngurim.
Se digjem,
digjem
porsi flaka,
dhe,
mbetet
veçse,
hiri im!
###############################################
M’i mori era...
Rrënqethjet,
e mëngjesit të brishtë.
Klithjet,
e pasioneve të ndaluara.
Lotët,
e fëmijërisë së largët.
Pendesën,
për “fajet” e shkuara.
Ecejaket,
në kërkim të shpirtit.
Alegorinë,
e telefonatave të ndërprera.
Letrat ,që dot s’i shkrova…
M’i mori era...!
#################################################
Ti më mungon…
Ti,
më mungon…
Edhe kur je
fare pranë meje.
Mos u end
legjendash.
Unë jam këtu.
Ti,
më mungon.
Edhe pse,
i strukur
brenda meje,
je përdite.
Ti,
më mungon.
edhe kur më puth,
edhe kur
më thua se më do.
Ti,
je shumë për mua.
I tëri për mua…
Leri të flenë Perënditë…!
#########################################
Jam po ajo bebe…
U linda të martën.
Ora 02.
Përballë teje
dhe një planeti të panjohur.
Unë-satelit-dhimbjesh,
ndiej gërricje dhe therje
të ngarkuara me shekuj,
...........................minuta,
....................................sekonda,
gdhendur prej teje në testamentin gri,
në trupin e lebrosur nga vitet,
bardhë-kuq-verdhë e zi.
Ende s’më ke njohur?
Kam ndërruar pelenat, jo fytyrën.
Prekmë përsëri
si dikur,
kur Muzat m’i lëshove të kafshonin të uritura.
Skicoje përsëri buzëqeshjen,
..................................tashmë mes rrudhave të lehta,
që përpijnë sa mundin
milimetrat - kilometra të lëkurës sime.
Planetin që fle brenda trupit të irnosur, me kafshime.
Ti,
mos luaj në skenën e asgjësë, rolin e të habiturës.
Jam po ajo bebe…
Tashmë, më e mençur me çmendurira,
më e varfër me rini.
Luaj më mirë tragjedinë e radhës
dhe lërmë të vdes në rolin tim të martires,
zgjedhur në akropolin e perëndive te mëshirës,
me të vetëshpallurën verbëri të mosqenies,
mes ëndrrave dhe pamundësisë
që m’i servire ti në pjatën e mungesës.
Po gdhin e mërkurë.
Qeshu!!!
Jam unë ajo e pafajshmja e orës 02.
Ishte e martë si sot, të kujtohet?
Dhe ylberi-shtrati im, ndrinte nën kurorën tënde,
si tani - kjo foshnjë e fantazisë sime
që do vdesë pas disa sekondash.
5…Mos m’i ndaj sytë
4…………....Më puth përsëri
3……………………Bekoje Muzën
2…………………..……………Ma fal ylberin
1………………………………………….Oiiiiiiiiiiiiiiii…
Dje ish e martë
Ora 02